ใครเคยเจอประสบการณ์ระยะทางทำให้รักเป็นพิษบ้างไหมค่ะ ???

เราเป็นเด็ก ตจว. ค่ะ แล้ววันหนึ่งก็ได้มีโอกาศเข้ามาเรียนใน กทม เรียนในคณะที่ตัวเองไม่ได้ชอบ (แต่ก็ไม่ได้โดนบังคับนะคะ และเพิ่งจะมารู้ตอนเรียนไปได้เกือบจะจบปี1แล้ว) แต่เป็นเพราะคำหนึ่ง จากคนในครอบครัวที่บอกเราว่า "เรียนคณะอะไรก็เรียนไปเถอะ ยังไงจบก็ต้องกลับบ้าน" เพราะคำพูดประโยคนี้ทำให้ทนเรียนมันไปเรื่อยไ จนกระทั้งปี3 เราเลิกกับแฟนที่คบกันอยู่ได้ซักพักและบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีแฟนตอนอยู่กรุงเทพหรือจนกว่าจะเรียนจบ แต่ก็มีคนคุยด้วยเรื่อยๆ จนวันนึงเราได้คุยกับผู้ชายคนหนึ่งที่มาทำให้เราเปลี่ยนความคิด และคิดว่าทำยังไงเราถึงจะอยู่ กทม. ต่อไปได้นานที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ค่ะและในที่สุดเราก็ตกลงคบกันกับเค้า หลังจากเราเรียนจบเราก็เริ่มหางานทำ ก่อนจะบอกที่บ้านว่าเรียนจบแล้วซะอีก และเราก็หางานได้ โชคดีค่ะที่ที่บ้านเราให้โอกาสเราทำงานหาประสบการณ์ที่ กทม. เราก็ยังคบกับเขามาเรื่อยๆ แต่เราก็อยู่ต่อได้ประมาน 1 ปี เพราะมีเรื่องให้เราตัดสินใจต้องกลับบ้าน ตอนนั้นยอมรับค่ะกอดคอกันร้องไห้ ทั้งที่ยังพอมีเวลาอยู่ด้วยกัน 1 เดือนเต็มๆ นั่นเป็นเหตุผลที่เราไม่อยากมีแฟนตอนที่ยังเรียนไม่จบ เพราะเราไม่รู้ว่าวันที่เราต้องกลับบ้านจะมาถึงเมื่อไร และมันก็มาถึงเร็วกว่าที่เราคิดไว้จริงๆค่ะ เรากลับมาอยู่บ้านได้ซักพัก ตอนแรกๆยอมรับค่ะ เราร้องไห้ทุกวันเลย เป็นเพราะเราไม่มีเพื่อนแถวบ้าน และไม่ได้ทำงานที่อื่นแต่กลับมาช่วยดูแลธุระกิจที่บ้าน หลังจากกลับมาอยู่ ตจว. ก็มีโอกาสได้เจอกันเดือนละครั้งแต่ครั้งนึงก็หลายวันเพราะต้องขึ้นไปทำธุระค่ะ ยิ่งเริ่มห่างกันมากขึ้นก็เริ่มมีเรื่องไม่เข้าใจกันมากขึ้น ทะเลาะกันบ่อยขึ้น ต่างคนต่างเหนื่อยและไม่มีใครยอมใครเพราะต่างฝ่ายก็มีเหตุผลของตัวเองทั้งคู่ และวันนั้นก็มาถึงค่ะ เราเริ่มคิดและเขาก็ยอมรับว่าเหนื่อยแต่ก็ไม่ได้อยากเลิก เราจึงขอเวลาเขาอยู่กับตัวเองและหาคำตอบว่าเราต้องการอะไรกันแน่ และอะไรทำให้มันเป็นแบบนี้. นี้คือเรื่องที่เราต้องการระบายและขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ

ปล. ถ้ามีใครเคยตกอยู่สถานการณ์แบบเดียวกับเรา แชร์ประสบการณ์หรือแนะนำก็ได้ค่ะ เรายินดีรับฟังทุกคน  ชีวิตคู่ไม่ง่ายจริงๆค่ะ